Dit doen onze genomineerde sportvrijwilligers. Dag in, dag uit staan ze langs het zwembad, op de atletiekbaan of op de mat. Alle drie verdienen ze de prijs voor sportvrijwilliger van het jaar 2019, maar wie neemt de prijs uiteindelijk mee naar huis? Lees alles over deze helden in onderstaande interviews.
Zakaria el Mansori waakt over de balans
Hij wil het beste uit zijn pupillen halen. ‘Als zwemmer, als mens.’ En als jeugdpsycholoog weet Zakaria el Mansori (24) dat jonge mensen veel moeten. Sport, school, vriendjes, thuis; het leven is vol. ‘En dat is niet alleen fysiek zwaar, ook mentaal. Ik trap op de rem, sta voor de balans in hun leven met zwemmen op één. Natuurlijk kunnen we vaker en harder trainen en dan is er progressie. Leuk, zo’n Nederlandse jeugdtitel. Maar als er geen balans is, wat dan? Dan sta je stil, haak je af. Mét die balans is er plezier, dan blijf je gaan.’
=====================
“Sport, school, vriendjes, thuis; het leven is vol.”
=====================
Hoe het met zijn eigen balans zit, is een andere vraag. Een drukke baan bij het UMC, wekelijks zeven keer aan de zwembadrand (drie keer in de vroege ochtend) en heel veel clubwerk achter de schermen. ‘Ik wil al die uren niet eens tellen. Je krijgt er ook zoveel plezier voor terug.’
Hij stopte zelf als wedstrijdzwemmer toen hij zestien jaar was en ging niet lang daarna eens in de week trainingen geven bij zijn club Zwemvereniging Utrecht, later Zwemlust-Den Hommel. ‘Ik had geen trainersdiploma’s, maar voelde me verantwoordelijk. Ik bedoel, Overvecht… alles wat hier aan sport doet is meegenomen.
Beter dan op straat rondhangen.’ Hij wil niet zeggen dat het door hém komt dat het aantal kinderen met Marokkaanse roots bij Zwemlust-Den Hommel nu groeit. Leuk vindt hij wel ‘dat het eens een ander beeld geeft dan die voetballende of kickboksende Marokkaan.’
Met het team van jonge trainers wil El Mansori zijn club in rustiger zwemwater krijgen. Een stabiele club voor de breedtesport, maar mét ambities. ‘Want ik wil wel vooruitgang zien.’ Zijn eigen ambities? ‘Zwemmers van 13 of 14 jaar naar de NJK begeleiden is allemaal goed te doen.’ Aan zoiets als topsportcoach denkt hij nog niet. ‘Dat is een fulltime bestaan. Ik ga weer studeren, heb nu dus geen tijd. Misschien iets voor de toekomst, ik ben nog jong.’
Irmgard Gouda doet het met ziel en zaligheid
Het is haar lust en leven. Hellas telt zo’n 400 jeugdleden en Irmgard Gouda (30) heeft ze als trainer bijna allemaal wel zien langskomen. Vaak als tienjarigen, want die groep ‘doet’ ze meestal. Maar ‘kids’ of junioren, ze vindt het allemaal heerlijk om te doen.
Werpen, lopen of springen; de moeder aller sporten heeft voor elk wat wils te bieden. ‘Je ziet dat kinderen zich jonger willen specialiseren. Bij junioren vind ik dat oké, maar bij de jonkies stimuleer ik het allrounden.’ Heeft ook te maken met haar eigen ervaring als meerkamper. Toen ze 16 jaar was en niet meer kon hoogspringen door een rugblessure, was ze blij dat ze alle onderdelen deed. ‘Ik kon zo overstappen naar het lopen.’
Ze ging naar de HKU en dacht dat haar toekomst in de kunst zou liggen. Tegelijk gaf ze steeds vaker training en begon dat steeds leuker vinden. Ze besloot daarvan haar beroep te maken en ging naar de ALO in Arnhem. Tien jaar is ze nu vrijwilliger bij Hellas, de laatste twee jaar als ZZP’er. Ook geeft ze atletiekles op scholen of bootcamp voor bedrijven (‘volwassenen zijn ook leuk, had ik nooit gedacht’). Officieel is ze dus geen vrijwilliger bij Hellas, ‘maar die centen dekken echt niet het aantal uren dat ik hier bezig ben.’ Lachend: ‘Ook het leegstampen van het materiaalhok komt altijd op mijn schouders terecht. En een week later weer.’ Komt ook omdat scholen het materiaal lenen. ‘Vind je speren terug, zo krom als een boemerang.’
Ach, hoort erbij. ‘Ik haal er zo veel uit,’ zegt ze over haar atletiekleven. Vooral uit de jeugdkampen die ze organiseert. ‘Mijn ziel en zaligheid, fantastisch! Je leert die kids zó anders kennen als je ze de hele dag om je heen hebt. Die sfeer is zo leuk.’
En na afloop gesloopt naar huis? ‘Nee! Ik krijg er juist energie van.’
=====================
“Ik haal er zo veel uit. Mijn ziel en zaligheid, fantastisch!”
=====================
Yasmina Dahmane wil voorbeeld zijn
Ze is jeugdvoorzitter bij Taekwon Utrecht, assistent-trainer. En ze wil een rolmodel zijn, een voortrekker en voorbeeld. Yasmina Dahmane is pas 15 jaar, maar flink genoeg om tegen allerlei vooroordelen in te gaan. Dat je niet kan sporten met een hoofddoekje, bijvoorbeeld. ‘Dat kan natuurlijk wél. Net als bij voetbal, wat ik ook heb gedaan.’ Zelf draagt ze een hijab van het merk met de swoosh, speciaal om mee te sporten. Dat taekwondo saai zou zijn, ook zoiets. ‘Dat hoor je vaker, ook onder meisjes. Ga het maar eens doen, denk ik dan.’
Wat had ze in januari graag Nederlands kampioen willen worden. Met zo’n titel zou ze toch het beste voorbeeld geven. Ze strandde jammer genoeg in de halve finale.
Zes jaar geleden nam ze een kijkje bij de sportschool in Hoograven van haar neef Redouan Dahmane. ‘Ik ben nooit meer gestopt.’ Veel meisjes waren er toen nog niet, nu groeit het aantal snel. ‘En hoe meer er zijn, hoe meer er komen,’ zegt Yasmina. ‘Als ze een keer niet komen, zit ik er echt achteraan.’
Elke sport heeft iets te bieden, voor Yasmina is het mooie van taekwondo de zelfverdediging. ‘Belangrijk ook. In deze wereld weet je het maar nooit. Taekwondo geeft je zelfvertrouwen. Schouders naar achteren, borst vooruit.’
Drie keer in de week traint ze groepen van 4 tot en met 15 jaar, jongens en meiden samen. ‘Het is heel leuk om iemand van een witte naar een rode band te krijgen, het hoogste bij een club.’ Opvallend is hoe gedisciplineerd de kinderen zijn, hoe goed ze luisteren. ‘Dat moet ook, het gaat om concentratie. Het is geen speeltuin, al blijft het plezier in sport natuurlijk het belangrijkste.’
Yasmina volgt, het is neef Redouan die discipline erin kreeg. ‘Zeg het maar niet tegen hem, anders gaat hij zich nog heel wat voelen.’ Maar dat zegt ze met een respectvolle buiging voor haar leermeester.
=====================
“Het plezier in sport blijft natuurlijk het belangrijkste.”
=====================
Tekst: Pim van Esschoten
Foto’s: Ankie Hogewind / Fotostudio Red Green Blue