Onderstaande sportploegen hebben het afgelopen jaar fantastische prestaties neergezet! Maar wie zal er bekroond worden met de titel ‘sportploeg van het jaar’?
Mindf*ck rond promotie van Utrecht Cangeroes
Het eerste vrouwenteam van Utrecht Cangeroes promoveerde eind vorig seizoen naar de eredivisie, maar speelt daar nu niet. Toch zijn er nu eredivisie duels in sporthal Lunetten te zien, mét het eerste vrouwenteam van Utrecht Cangeroes. Terwijl de gepromoveerde ploeg als ‘dames 2’ in de promotiedivisie bleef, promoveerde het nooit gepromoveerde ‘dames 1’ naar de eredivisie.
Mindf*ck in de Utrechtse sport. De reden? De kampioenen van vorig seizoen wilden niet naar de eredivisie. ‘Vier keer in de week trainen, meer wedstrijden, veel reizen. Veel meiden zijn net afgestudeerd, hebben een fulltimebaan en kiezen daar niet voor,’ zegt Ciska Kollen van nu ‘dames 2’. Teamgenoot Renee Hoveling zei juist: ‘Kom maar op.’ Ze speelde jarenlang in de eredivisie en deed vorig seizoen een stapje terug. ‘Voor één jaar, want zou Cangeroes geen eredivisie gaan spelen, was ik naar elders gegaan.’ Hoveling en ook Lisa Stauffer bleven zo bij ‘dames 1’.
De club besloot dan wel te sprong naar de Women’s Basketball League te wagen, speelsters van elders verleiden om het avontuur aan te gaan bleek lastig. Hoveling: ‘Er was niks, niemand. Ook ik twijfelde, want wat heb ik als niemand komt?’ Het kwam uiteindelijk goed, acht vaste speelsters heeft het team nu, aangevuld met bankspeelsters uit de jeugd en… uit ‘dames 2’.
Het begin was zwaar, met elf nederlagen op rij. Maar mét een stijgende lijn en twee zeges als resultaat. De lastigste wedstrijd was echter tegen ‘dames 2’ in de achtste finale van de beker. Een speling van het lot waarmee niemand blij was. Kollen: ‘Het was moeilijk voor beide teams. Samen kampioen geworden, nu tegen elkaar.’ Hoveling: ‘Spelen tegen je vriendinnen en toch wil je winnen. Je speelt thuis in een bomvolle hal en toch is iedereen voor de tegenstander. Het was zo gek.’ De winst ging overigens naar het enige echte ‘dames 1’.
=====================
“Samen kampioen geworden, nu tegen elkaar.”
=====================
‘Aparte man’ leidt UZSC naar vijfde landstitel
Het was één jaartje minder, maar in 2019 pakte UZSC wederom de landstitel én supercup. Negen nationale prijzen in vijf jaar tijd, het is ongekend. Captain Mike van den Brink maakte alleen de eerste bekerwinst en landstitel niet mee, toen hij nog in het Turkse Izmir speelde. Met Evangelos Pateros als coach. Toen de club van De Krommerijn in 2018 zocht naar een nieuwe coach, wist Van den Brink het wel. ‘Willen we stappen maken, professionaliseren? Dan moeten we Pateros hebben.’
UZSC nam de aanbeveling over, Pateros kwam voor één jaar. ‘Hij heeft ons waterpolo bijgebracht. We hebben veel goede coaches hier gehad, maar Pateros is buitenaards. Eén van de beste die er rondloopt, zeker verdedigend.’
Natuurlijk, voor een landstitel is meer nodig dan een goede coach alleen. En ook al verdwenen vier belangrijke spelers, in de kern bleef UZSC de ploeg die het al jaren is. ‘We hebben allemaal dezelfde instelling, trainen hard naast studie of werk. Geen gezeik, vertrouwen onderling, cohesie. We willen ook allemaal voor de prijzen gaan.’ Bovendien kwam er met Benjamin Hoepelman en Pascal Janssen vers bloed, aangevuld met eigen jeugd en Joost van de Burg en Arjan de Haas (beiden Brandenburg).
=====================
“In de kern bleef UZSC de ploeg die het al jaren is.”
=====================
De defensie was altijd al de kracht van UZSC, met Pateros werd die nog hechter. Na winst in het eerste finaleduel thuis (9-6), bleek het doel van Ruben Hoepelman in Leiden voor ZVL een bijkans onneembare vesting. Na 1-8 en 2-9 werd het 5-9 en was de vierde titel in vijf jaar tijd binnen.
Volgens goed waterpologebruik gooien zijn spelers de winnende coach in het bad. Maar daarvan wilde de Griek niks weten. ‘Het is zijn instelling,’ weet Mike van de Brink. ‘De spelers winnen, hij verliest. Onzin natuurlijk, maar zo is hij. Hij geniet heus wel van zo’n titel, maar wil niet de spotlights. Aparte man.’
Kaj Hendriks heeft plicht vervuld voor Triton
Schuin naast hem de vier van Skoll, achter hem een muur van lawaai die dichter- en dichterbij komt. Voor euforie is het te vroeg, de focus is gericht op de slagen, op het proces. Skoll komt terug, het lijkt nog spannend te worden, maar de Oude Vier van Triton hebben alles onder controle. En toch schiet het Kaj Hendriks door het hoofd: ‘Het zal toch niet alsnog misgaan? Een misslag of wat dan ook?’
De slagman won wereldgoud en de Europese titel, pakte brons op de Olympische Spelen van Rio. Maar die verdraaide Varsity… ‘Ik stop niet met roeien voor ik ‘m heb gewonnen,’ zei hij jaren geleden al. Vóór alles het hoofdnummer staat boven de schouw in het clubhuis, om het prestige van de studentenrace te onderstrepen. Goed, er zijn hogere sportieve prestaties, maar de laatste zege van Triton is van 1967. De buren van Knorca deden het drie keer in de laatste twintig jaar, ook dat speelde mee.
Die muur van lawaai is nu oorverdovend. Dan vuurt het kanon, de finish is bereikt. De pijn in het lijf wordt verdreven door een euforische gloed. ‘Eindelijk, eindelijk,’ denkt hij. Onbeschrijflijk, ook alle studenten in het water, slechts ‘gekleed’ in hun stropdas. Het doet hem meer dan hij verwachtte. Eenmaal op de reddingsboot, met de lauwerkrans om de nek, kijkt hij stuurvrouw Fiep Warmerdam, Harold Langen, Jakub Grabmüller en Jacob van de Kerkhof voor het eerst in de ogen. ‘Het is gelukt…’ Er vloeien tranen.
Maanden later kan Kaj Hendriks (32) zich niet veel herinneren van de feesten, huldigingen en diners daarna. Hij was erbij, maar moest de volgende dag weer in het ziekenhuis melden voor zijn coschappen. In mei rondde hij zijn studie geneeskunde af en zet nu alles op Tokyo, zijn laatste Spelen. ‘Met de Varsity is het mooi geweest. Plicht vervuld, stokje doorgegeven. Hopelijk duurt het niet weer 52 jaar…’
=====================
“Utrechtse roeiers haalden eindelijk Varsity weer binnen.”
=====================
Tekst: Pim van Esschoten
Foto’s: Ankie Hogewind / Fotostudio Red Green Blue