Sportvereniging van het jaar 2019 worden, deze unieke kans is voor Fighting4Power, Bourdif Gym en Utrecht Basketball weggelegd. 2019 was een goed jaar voor deze verenigingen en het kan voor deze verenigingen alleen maar mooier worden als zij beloond worden met de Sportprijs Utrecht.
Fighting4Power haalt kracht naar boven
Eens per jaar komen de zeventig leden van Fighting4Power bijeen om de bokszakken met rust te laten. Tijdens het zomerfeest genieten ze van elkaars gerechten en blijkt hoe divers hun achtergrond is. ‘Dan hebben we de wereldkeuken op tafel,’ zegt Jacqueline Janssens (53).
Zo’n acht jaar geleden richtte ze Fighting4Power op, geïnspireerd op haar eigen ervaringen. ‘Thaiboksen,’ zegt Janssens, ‘heeft me alles laten voelen wat diep in mij zat. Kracht, maar ook emoties als boosheid en verdriet. Ik zag dat bij anderen ook en wilde er iets mee. Vanuit mijn droom en passie schreef ik een concept. Het is uiteindelijk dit geworden.’
=====================
‘Thaiboksen heeft me alles laten
voelen wat diep in mij zat.’
=====================
Dit is dus een sportschool voor thaiboksen en conditietraining, die vrouwen bewuster wil maken van de kracht die ze eigenlijk al bezitten. ‘Die kracht heeft iedereen,’ zegt Janssens. ‘Maar ook de emoties, die diep kunnen zitten, wil ik naar boven halen.’
Zo werkt ze met haar pupillen aan hun fysieke en mentale kracht, aan zelfvertrouwen, discipline, weerbaarheid en aan de balans van lichaam en geest. Aanvankelijk gebeurde dat op drie locaties in de stad. Vier jaar geleden trok Fighting4Power in bij het FDC Center op Kanaleneiland. De leden komen uit heel Utrecht en omgeving. De laatste twee jaar vonden steeds meer vrouwen (en meiden vanaf 13 jaar) uit dit stadsdeel de weg naar Fighting4Power.
‘Iedereen,’ zegt Janssens, ‘heeft wel iets waartegen ze vechten.’ Niet alleen vrouwen. Ze krijgt geregeld de vraag wanneer ze zich ook op mannen richt. ‘Dat wil ik ook, het is iets voor de toekomst.’
De leden van Fighting4Power komen op verschillende manieren binnen. ‘Soms stuurt iemand me vooraf een email met haar verhaal, soms komt het los na maanden training hier. Ik motiveer die gesprekken als ik zie dat ze iets dwars zit. Ik probeer – met de andere trainsters – elk lid persoonlijke aandacht te geven. Mijn manier van lesgeven ontstaat vanuit gevoel en elke training is anders.’
Bourdif Gym is een thuis voor Overvechtse jeugd
Hij heeft bovenal een groot hart, zij een wat zakelijkere kijk. En samen houden Khalid Bourdif en partner Bourdif Gym in Overvecht zo mooi in balans.
Bijna drie jaar geleden opende tweevoudig Nederlands en Europees kampioen kickboksen Khalid Bourdif de deuren van zijn sportschool in een bovenzaal van een bedrijfspand. Een sprong in het diepe, zonder een echt bedrijfsplan. ‘We zien wel,’ had Khalid gezegd. Drie jongens kwamen er die eerste dag. ‘Wat is dit,’ vroeg hij zich af.
Zijn partner: ‘Toch geloofde ik erin, want iedereen in de wijk vroeg wanneer we open zouden gaan.’ Nu puilt het uit met zo’n 300 kickboksers. Khalid stuurt niemand weg: ’Dat kan ik niet. Laat ze maar gewoon meetrainen, zijn ze van de straat af.’ Hij vond sponsors voor handschoenen en beschermers. Een wedstrijd in Groningen? Bourdif Gym betaalt het. ‘Khalid denkt dat dat erbij hoort,’ zegt zijn partner lachend. ‘Kom maar, zegt hij. Had Khalid het voor het zeggen, dan waren er nog veel meer sporters welkom, niet alleen uit Overvecht.’
Khalid laat zijn hart spreken, denkt aan zijn eigen jeugd. ‘Overvecht kent veel achterstandskinderen. Je moet ook geduldig met ze zijn, luisteren vinden ze soms wel moeilijk. Maar na een paar weken les gaat dat steeds beter.’ Zijn partner vult aan: ‘Kickboksen is goed voor hun ontwikkeling. Khalid is als een vadertje voor ze, hangt de hele dag aan telefoon als ze bellen omdat ze niet kunnen.’
=====================
‘Khalid is als een vadertje voor ze.’
=====================
Het oorspronkelijke idee was een sportschool voor wedstrijdvechters, Bourdif Gym werd een ontmoetingsplek, een thuis voor de wijk. Voor groepen volwassen kickboksers en ladies only, maar zeker voor meisjes en jongens. En zo heeft Bourdif Gym inmiddels toch een grote vijver aan jong talent in huis.
Drie verenigingen onder één basketbaldak
Home of the Red Devils, staat er op het grote spandoek. Zeker, de teams van UBALL spelen hier – in Sportcentrum Oudenrijn – hun thuisduels. Maar dat geldt ook voor SVO Basketball en de rolstoelbasketballers van SC Antilope. Drie basketbalclubs onder één dak, onder één paraplu van Utrecht Basketball.
In maart 2016 liet eigenaar Rob Veldhuis de sporthal verbouwen, koos vol voor basketbal en liet een prachtige vloer leggen. Toen nog met het idee van met name (ex-international) Cees van Rootselaar om er een eredivisieclub te vestigen. Dat blijkt vooralsnog een droom, wel trokken UBALL, SC Antilope en SVO bij Veldhuis in.
Talentontwikkeling (UBALL), breedtesport (SVO) en rolstoelbasketbal (Antilope) bijeen dus. ‘We zijn permanent in overleg,’ zegt voorzitter Frank van de Kant van SVO. ‘Drie besturen, drie pijlers, maar alle drie zelfstandig. We proberen elkaar zoveel mogelijk te helpen.’ Met clinics, gezamenlijke activiteiten (030-hoops voor vluchtelingen) en andere activiteiten. ‘Toen Antilope bestuurlijk even moeilijk zat, hebben we als SVO onze diensten aangeboden. Uiteindelijk lukte het ze om zelf orde op zaken te krijgen, maar zo proberen we elkaar te helpen.’
=====================
‘We proberen elkaar
zoveel mogelijk te helpen.’
=====================
Een stip aan de horizon of een meerjarenplan is er niet, liever bouwen de drie stap voor stap. ‘Uiteindelijk heeft alles met elkaar te maken,’ zegt Van de Kant. De tientallen kinderen van project Basketball’s Cool die deze vrijdagavond de eerste beginselen van de dribbel, passing en scores worden bijgebracht, stromen wellicht ooit door naar de Basketball Academy Utrecht. Want SVO is een van de clubs uit de regio waar UBALL rekruteert. En tijdens de jaarlijkse ‘startdag’ aan het begin van het seizoen mag iedereen dat rolstoelbasketbal eens uitproberen. ‘Viel niet mee,’ zegt Van de Kant. ‘Ik wilde een bal van de vloer pakken, strekte m’n arm uit en daar lag de voorzitter, languit… Ik heb respect voor die spelers. Ik was na afloop kapot.’
Tekst: Pim van Esschoten
Foto’s: Ankie Hogewind / Fotostudio Red Green Blue