In de ring is achtvoudig wereldkampioen kickboksen Ilias Ennahachi (23) meedogenloos. Dan doet de geboren Utrechter er álles aan om zijn tegenstander uit te schakelen. Want dat is zijn werk. Punt. Maar hij heeft ook een andere kant. ,,Ik help Utrechtse jongens met problemen.’’
Op 29 mei zou kickbokser Ennahachi in de Filipijnse hoofdstad Manilla een poging doen om de negende wereldtitel op zijn naam te schrijven. Maar dat gevecht, waar hij volop voor in training was, is uitgesteld. Covid-19 gooit roet in het eten. Zo blijft het hoogtepunt uit zijn carrière voorlopig zijn gevecht op 16 augustus 2019 in Bangkok. In de met 40.000 toeschouwers gevulde Impact Arena is het voor zijn Thaise tegenstander Petchdam een thuiswedstrijd, maar Ennahachi heeft daar lak aan. ,,Zo’n vol stadion is voor mij niet intimiderend, integendeel. Het geeft me alleen maar meer motivatie. Dan denk ik: hem kennen ze al, ze komen voor mij.’’
Adrenaline
Het gevecht is terug te vinden op YouTube: de adrenaline spuit door zijn aderen als hij de arena inloopt, zenuwen spelen op, maar de afgetrainde Ennahachi is ook blij dat hij zich mag bewijzen, voor het eerst tijdens een kooigevecht. De beslissing valt na 30 seconden in de derde ronde. Hij raakt de man uit Thailand vol op het gezicht, die wankelt, het publiek gilt en Ennahachi doet wat hij moet doen: de zaak afmaken. De zevende titel is binnen.
,,Angst voor een gevecht ken ik niet, alleen de angst om te verliezen. Ik wil mijn ouders niet teleurstellen. Alhoewel ik weet dat dit eigenlijk niet mogelijk is.’’ Zijn pa en ma zijn namelijk ook niet teleurgesteld, als hij in 2016 in China z’n eerste wedstrijd buiten Europa vecht. Vooraf zit het tegen, want er is in Hong Kong gedoe over zijn visum en pas op het allerlaatste moment mag hij doorvliegen. ,Ik kwam op de dag van het gevecht aan en stond met een jetlag in de ring. Bovendien was ik onervaren, onderschatte de tegenstander en was niet alert. Al na 32 seconden in de eerste ronde kreeg ik rake klappen en werd uitgeteld door de scheidsrechter. Het gekke is: ik ben dankbaar dat het is gebeurd, want ik heb ervan geleerd. Sindsdien heb ik geen partij meer verloren.’’
In februari werd je voor de tweede keer Utrechts Sporter van het Jaar. Wat betekende dat voor je?
,,Er spreekt waardering uit voor wat ik heb bereikt, maar het heeft me behalve felicitaties weinig opgeleverd. Naast het kickboksen begeleid ik een aantal jongeren. Ze zijn verslaafd of op een andere manier in de problemen gekomen. Van mij nemen die jongens dingen eerder aan. Ik ga met ze sporten en praat met hen en hun ouders. Ik zou daar best wat hulp van de gemeente bij kunnen gebruiken, dus ik hoop de wethouder daarover een keer te spreken.’’
Hoe lang gaat een kickbokser mee?
,,Normaal tot een jaar of 32. En ik wil op tijd stoppen. Mij zul je niet als 37-jarige in de ring tegenkomen, terwijl ik het op moet nemen tegen een veel jongere vent die sneller en sterker is. Dat risico neem ik niet. Wat ik na mijn sportpensioen ga doen? Ik zou het niet weten. Met jongeren werken, in vastgoed investeren, een sportschool beginnen, emigreren. Ik zie wel.’’
Lees hier het hele artikel op AD.nl