De toekomst van de genomineerde Utrechtse talenten ziet er rooskleurig uit.
Het talent van Christopher Mamengi, Keet Oldenbeuving, Justin van Tergouw en Bram Steenaart straalt er vanaf. De titel ‘Sporttalent van het jaar’ zal een mooie bekroning zijn van het goede jaar en tevens een extra motivatie om de stap naar de top te gaan zetten!
Christopher Mamengi moet geduld bewaren
Het was een onvergetelijke zomer. Zo’n zomer waarvan elke jonge voetballer droomt. Christopher Mamengi leefde die droom. Hij werd Europees kampioen met Oranje -17 en debuteerde als invaller tussen de grote jongens bij FC Utrecht in de oefenduels met Red Bull Salzburg in Oostenrijk en Levante in stadion Galgenwaard.
Opgegroeid in Amersfoort, voetbalt hij sinds 2014 bij de jeugd van FC Utrecht. Centrale verdediger, linkspoot. Dat EK in Engeland werd beslist in penaltyseries in de kwart-, halve en finale. “Maar we hebben echt wel geprobeerd om het binnen de tachtig minuten speeltijd te beslissen.” Van deze generatie Oranjespelers gaan we zeker nog horen, verzekert Mamengi. “Je wint niet zomaar een EK, we hebben goed spel laten zien. Sterk als team, met individuele klasse. Ryan Gravenberch bijvoorbeeld.” Hij debuteerde al in de eredivisie als jongste ooit bij Ajax (16 jaar en 130 dagen).
=====================
Je wint niet zomaar een EK,
we hebben goed spel laten zien.
=====================
Zover is Christopher Mamengi nog niet, al traint hij – pas 17 jaar – wel altijd met de A-selectie van Dick Advocaat. In het najaar betaalde hij de tol voor die drukke zomer. “Genoeg, zei het lichaam”. Maar na een maand was hij hersteld, sloot weer aan en hoopt sindsdien op zijn debuut in een officiële wedstrijd. “Ik weet dat ik geduldig moet blijven. Jammer, want ik ruik er elke dag aan. Maar fysiek is er nog veel werk aan de winkel. Ik heb genoeg kracht, maar moet nog wat explosiever worden. En werken aan het koppen van de bal. Ik ben een bikkel, maar moet in de persoonlijke duels slimmer worden en niet te snel willen happen. Ook daarin moet ik geduldig zijn.”
Zijn voorbeeld? “Samuel Umtiti. Barcelona, hè? En wereldkampioen met Frankrijk. Een bikkel én een goede voetballer. Hij is niet per se erg groot (net als Mamengi 1.82 meter, red.), maar speelt toch bij Barcelona. En Barca, dat is toch de droom…”
=====================
Spelen bij Barcelona,
dat is toch de droom.
=====================
Skatekeet gaat hoe dan ook naar Tokio
Vraag Keet Oldenbeuving (14) naar Tokio en ze zegt: “Het is vaag, eigenlijk.” Over anderhalf jaar al is skateboarden voor het eerst een Olympisch sport. Skatekeet zit in de kernselectie van TeamNL, won in 2018 de worldcup, staat elfde op de wereldwijde ranking volgens organisatie The Boardr en derde van Europa (onderdeel street). En de beste vier Europeanen mogen naar Tokio. Maar of ze daarmee nu dicht bij kwalificatie is, durft ze niet te zeggen.
Ze ziet wel. Een jaar geleden dacht ze amper aan Tokio. Het was ver weg, ze was nog zo jong. Meedoen in Tokio zou mooi zijn en anders zou het vier jaar later wel komen. En nu, een jaar later, denkt ze er eigenlijk nog hetzelfde over. “Tof als het lukt, maar ik heb nog zo lang te gaan. Lukt het niet, vind ik dat niet erg. Het is wel vet, Olympisch. Ik ga zeker kijken in Tokio als het daar voor het eerst is. Al is het dan als toeschouwer.”
Wat ze wel merkt is dat de internationale concurrentie toeneemt. Zelf ging ze het afgelopen jaar ook vooruit, al zijn er nog tricks die ze niet onder de knie heeft. “Maar alles wat ik wilde in 2018 heb ik bereikt, zoals de crooks. En ik heb veel rails gedaan en ledges.” Een kwestie van eindeloos herhalen, van oefenen, oefenen, oefenen. Over ’trainen’ spreekt ze niet. Als ze deur uitgaat, gaat ze gewoon lekker skaten. Elke dag zo’n vijf uur.
Skateboarden is als sport nieuw. En ook anders. Doet een deelnemer een paar mooie tricks, klappen concurrenten enthousiast mee. Ook Oldenbeuving is dan blij voor die ander. “Ik wil wel altijd winnen. Tuurlijk, in alles. Maar het is ook een jurysport. Als de beoordeling terecht is, is het terecht. Is dat niet zo, dan is het irritant. Bij een jurysport weet je het nooit.”
=====================
Tricks leren is een kwestie
van eindeloos herhalen.
=====================
Justin van Tergouw richt pijltjes op ranking
Hij deed het weer. In januari 2018 pakte Justin van Tergouw zijn tweede jeugdtitel op het fameuze dartstoernooi op Lakeside. In die finale om het BDO World Youth Championship versloeg hij de Ier Killian Heffernan met 3-1. Op weg naar de finale verloor hij slechts één leg. In de finale gaat het om drie gewonnen sets, maar de rondes daarvoor om drie gewonnen legs. Heel korte wedstrijden dus. “Met extra druk erop,” zegt Van Tergouw. Maar omgaan met druk is een van zijn kwaliteiten.
Een andere zijn sterke finishes. Op Lakeside gooide hij de hoogste van het toernooi (170). Van álle spelers, inclusief de senioren. Die twee pijltjes in de tripple twenty en één in de bulls eye leverde hem bovendien een bonus op. Die staat nu, met het prijzengeld, op zijn spaarrekening. Hoeveel daar inmiddels op staat, weet Van Tergouw niet. “Geld boeit me niet.”
=====================
Op Lakeside gooide hij 170 punten:
de hoogste score van het toernooi.
=====================
Van Tergouw is inmiddels fulltime darter met een fysiotherapeut, personal trainer en mental coach. Zo’n twee uur per dag gooit hij zijn pijltjes. “Vijf uur of zo heeft geen zin. Zolang kun je je concentratie toch niet vasthouden.”
Sinds hij in april 18 werd, is hij jeugdspeler-af. Hij richt zijn pijltjes op een hogere ranking bij zowel de BDO als profbond PDC. Dat betekent een druk bestaan, vol reizen en toernooien. Het is nodig om zich tussen de grote jongens te wurmen en toegang te krijgen tot de grote toernooien.
In september kwam hij één leg te kort voor plaatsing voor het hoofdtoernooi op Lakeside. Wel stond hij in de finale van de PDC Development Tour in Engeland. Tijdens de Deense Open was hij dicht bij winst op Mark McGeeney, topper in de BDO. Hoogtepunt was de Open Belgian, waar hij in de finale afrekende met Glen Durrant, drievoudig winnaar op Lakeside. Justin van Tergouw komt eraan.
Bram Steenaart zoekt de uitdaging
“Ga er maar uit, Bram,” zei de leraar. Want Bram was niet bij de les met z’n gedachten, hij keek op z’n mobieltje naar de Olympische Spelen in PeyongChang. En de Spelen, daar wil hij natuurlijk ook staan, ooit. Bovendien was Wu Daiing net op weg naar goud in een wereldrecord. Zegt Bram Steenaart (18): “Dan kun je ‘m toch niet uitzetten?”
Begin 2018 pakte hij met de nationale jeugdploeg brons op de relay tijdens de WK Shorttrack voor junioren in Polen. Eind 2018 won hij in Hasselt en Heerenveen de StarClass, met de beste junioren van West-Europa. De dagelijkse noeste trainingsarbeid op De Vechtsebanen betaalt zich uit. Deze winter, zijn laatste als junior, bepaald of hij wordt opgenomen in de selectie van bondscoach Jeroen Otter.
=====================
De dagelijkse noeste trainingsarbeid op
De Vechtsebanen betaalt zich uit.
=====================
Af en toe traint hij mee met TeamNL in Thialf. “Ook om de uitdaging te zoeken. Kijken of ik mee kan, want het gaat daar zoveel harder dan hier.” En hier, dat is het RTC Midden met trainer Niels Kerstholt, opvolger van de vorig jaar vertrokken Wilma Boomstra. Bij haar legde Steenaart in de afgelopen jaren de basis.
Overigens, op school liep het goed af voor Steenaart. Hij slaagde voor zijn eindexamen en studeert inmiddels rechten. Door zijn aangepaste rooster kan hij nu weer ‘volle bak’ trainen om alles uit zijn sport te halen. “Studeren kan later ook, al merk ik wel dat het fijn is iets erbij te doen. Het leven bestaat niet alleen uit shorttrack. En TeamNL is voor mij nog niet zeker.”
=====================
Door zijn aangepaste rooster
kan Bram ‘volle bak’ trainen.
=====================
Probleem is wel dat hij geen specialist is. “Soms gaat 1500 meter goed, dan weer niet. Soms is het de 500 meter. Het is elke keer anders. De trend is dat het algemeen klassement eruit gaat en ik ben juist een allrounder. Ik kan alles aan, maar steek er nergens bovenuit.”
Klik hier voor alle winnaars van de Sportprijs Utrecht 2018 op een rijtje!
Tekst: Pim van Esschoten
Foto’s: Ankie Hogewind / Fotostudio Red Green Blue