De familie van Hans van Barneveld
Het voelt voor Hans van Barneveld (67) als familie. Wat wil je ook als je al vijftig jaar bij Elinkwijk zit en altijd al actief was bij die roemruchte club uit Zuilen. Jeugdleider, bestuurslid, erelid, organisator van toernooien en feestjes. Mister Elinkwijk wordt hij genoemd. “Dat hoor ik wel eens, ja. Ik ken ook zoveel mensen, binnen en buiten de club. We gaan ook vaak mee naar uitwedstrijden, mijn broer Roel en ik.”
Vijftig jaar geleden verhuisde de tweeling van Amersfoort naar Maarssen en werden lid van Elinkwijk. “Roel was de betere voetballer, die zat in het eerste. Later speelden we wel samen, in het zesde. We lijken heel erg op elkaar, zijn allebei rechtsbenig en achterhoedespelers. Het gebeurde wel dat mijn broer de spits van de tegenpartij stevig had aanpakt. En dan kreeg ík ‘m even later terug…”
Een paar jaar geleden traden ze op als de Blues Brothers. Hans van Barneveld kan niet zonder de humor, gezelligheid en vriendschappen bij zijn Elinkwijk. Hij was 26 jaar begeleider tijdens de jeugdkampen (“die jongens hebben het er nu nog vaak over”), maakte de titel mee bij de zondagamateurs (in 1974) en is nog altijd dagelijks op het Theo Thijssenplein te vinden. “Zeker in die twaalf jaar dat ik algemeen secretaris was, had ik net zo goed mijn bed hier kunnen neerzetten.”
Eén van zijn taken nu is het beheer van het clubarchief, samen met Piet Rison. Werk aan de winkel dus, want het eeuwfeest komt er aan. “Elinkwijk is 98 jaar jong. Nee, niet oud. We hebben een moeilijke tijd achter de rug, we gaan nu weer vooruit. Ons eerste elftal is vorig jaar gepromoveerd en speelt nu weer eerste klasse. En we benaderen veel mensen om weer iets voor de club te gaan doen. Er loopt hier genoeg blauwwit bloed rond.”
Alle lof voor Geert-Jan van Dijken
Clubheld 2016 bij het AD, winnaar van De Zwarte Tulp bij tennisbond KNLTB voor de vrijwilliger van het jaar én dus genomineerd als sportvrijwilliger bij de Sportprijs
Utrecht. Geert-Jan van Dijken (34) krijgt heel veel lof toegezwaaid. “Dat voelt wat ongemakkelijk,” zegt hij. “Het gaat bij die prijzen weliswaar om mij, maar ik zie het vooral ook als waardering voor de hele club en al die actieve mensen.”
ULTC Iduna telt wel 150 vrijwilligers. “Uniek, zo veel. Als we een clinic voor vluchtelingen organiseren, staan er meteen vijftig vrijwilligers klaar. Binnen een week.” En zo wordt er heel veel georganiseerd bij Iduna. Een veiling voor het goede doel, clinics voor moeilijk opvoedbare kinderen, voor asielzoekers, het jaarlijkse cycling dinner en zoveel meer. En vaak is het Van Dijken – creatief, vernieuwend en onvermoeibaar als hij is – die het bedenkt en opzet. “Maar als er vervolgens niemand meewerkt, komt het ook niet van de grond.”
Niet lang nadat hij in elf jaar geleden uit Putten naar Utrecht was gekomen en lid werd van Iduna, zat Van Dijken in het bestuur. “Je drinkt een paar biertjes aan de bar, je wordt gevraagd. Jôh, zeiden ze, dat kost je hooguit twee uur in de maand…”
Zelfs dagelijks is hij er meer mee bezig, Van Dijken lijkt soms onvermoeibaar. Toch stopte hij onlangs als bestuurslid. “Eigenlijk ben ik te lang doorgegaan. Na zes of acht jaar moet je stoppen. Dan moet er vers bloed komen, ruimte voor nieuwe ideeën.”
Als vrijwilliger is hij zeker niet gestopt. Hij maakt zich nu sterk voor de komst van een padelbaan op het tennispark in de Voorveldse Polder, waarvoor ook de €10.000 van de AD-prijs wordt aangewend. Het gaat om een glazen kooi van 10 bij 20 meter voor een nieuw spel; een mengeling van squash en tennis. “Voor mij een droom, maar vooral goed voor de club. Je moet blijven vernieuwen, hè.”
De dubbele werkweek van Wijnand Vellekoop
Actief bij SV Lunetten, Majella en eigenlijk alle Utrechtse volleybalclubs, bestuurslid, speler, trainer, scheidsrechter en ook coördinator en opleider van scheidsrechters namens de NeVoBo, medeoprichter Stichting Volleybal Utrecht, betrokken bij de jaarlijkse Toverpot-toernooien en voortrekker van het beachvolleybal in Utrecht… Hoeveel petten heeft Wijnand Vellekoop (41) wel niet op? “Eén,” zegt hij. “En daar staat volleybal op.”
Vellekoop heeft in feite twee werkweken. Eén bij de brandweer (regio Gooi- en Vechtstreek) en één in het volleybal. Dat is thuis geen probleem, want partner Petra Berk is al net zo enthousiast en druk in het volleybal. “Alleen op donderdag hebben we niks. We eten elke avond samen en voor de rest zijn we altijd op pad. Petra doet dat ook nog voor het turnen, op de maandagen.”
Ze leerden elkaar kennen in hun studiestad Leiden. “Kom eens meetrainen,” had een vriendin gevraagd. Daar had Wijnand niet meteen veel zin in, maar toen hij toch eens ging kijken is hij nooit meer weggegaan. “Zo ben ik erin gerold en ben ik Petra tegengekomen,” zegt hij. In 2003 kwamen ze naar Utrecht waar hij zo’n beetje alles aanpakte wat op zijn pad kwam. “Nee zeggen is lastig voor me, al ben ik tegenwoordig iets afwachtender dan voorheen. Ik zeg nu niet metéén dat ik het wel doe. Maar ik los graag dingen op die anders blijven liggen. En zodra het dan weer draait, nemen anderen het over. Ik vind het nu eenmaal leuk om dingen te regelen.”
Wat hij voor al die inzet terugkrijgt? “Energie! Als het loopt en je ziet al die blije gezichten, geeft dat veel voldoening.” Bij dat alles zijn de wedstrijdjes als spelverdeler in het vierde van Majella hem heilig. “Ik sla geen wedstrijd over. Soms moet ik eerst een wedstrijd fluiten, ergens in de regio waar we dan zelf spelen.” Dat kan hij zo regelen, uiteraard.
Stem voor 8 februari op jouw favoriete sportvrijwilliger!