Neemt Lisa of Dafne de titel van Utrechtse Sportvrouw weer mee naar huis? Of pakt hockeyster Marijn Veen de prijs voor de eerste keer?
Lisa Bunschoten wint gewoon (bijna) alles
Ze zou de Mathieu van der Poel van het parasnowboarden kunnen worden genoemd. Ze domineert haar sport, wint alles. Toch was het eerste dat ze zei toen ze in maart 2019 in het Finse Pyhä winnend over de finishlijn gleed: ‘Eindelijk.’ Want winnen op de Paralympische Spelen of WK’s deed ze niet eerder. Nu was het ‘eindelijk’ zover: Lisa Bunschoten, wereldkampioen. Twee keer zelfs, zowel in de cross als de banked slalom.
In Pyhä, Lapland. ‘The middle of nowhere,’ zegt Bunschoten (24). ‘Bij de jaarlijkse worldcup, eind november, is het donker en schemert het een paar uur per dag. In maart was het helder weer en konden we heel ver kijken. Geen supergroot gebied, maar wel heel erg mooi.’ Een bijzondere plek om te snowboarden en om wereldkampioen te worden.
Haar sport groeit, zei ze eerder al. Nu: ‘Het is af een aan. In de jaren na de Spelen vallen er tegenstanders weg en komen er nieuwe bij. De races zijn nu wel met vier, niet langer met twee. Dat vind ik te gek, er gebeurt van alles. Ik ga dan ook harder, je pusht jezelf.’
Terwijl de blik op de Zomerspelen van Tokyo 2020 is gericht, voelt zij Winterspelen van Beijing 2022 al naderbij komen. ‘Mijn grote doel, ja. Maar eerst wil ik die wereldtitels verdedigen en pas dan de aandacht op de Spelen richten. Zilver en brons heb ik al, dus… Maar je weet het niet. Het is in China, ze trekken daar zo een blik met toppers open. Soms zie je ze bij worldcups, soms komen ineens met een heel groot team. Het enige dat ik kan doen, is het beste uit mezelf blijven halen.’
Zoals ze dus in 2019 deed en gewoon alles won, bijna alles. Behalve die worldcup in Canada dan. ‘Tja, daar ging iets mis,’ zegt ze. Dat kan. Ook veldrijder Mathieu van der Poel verslikt zich wel eens in de modder.
=====================
‘Het enige dat ik kan doen, is het beste uit mezelf blijven halen.’
=====================
Jaar met twee gezichten voor Marijn Veen
Het was als in een roes, waarin ze was beland toen ze in november 2018 een kop koffie dronk in haar favoriete tentje aan de Biltstraat. De telefoon ging, bondscoach Alyson Annan. Enkele weken later debuteerde ze in Oranje bij de (laatste) Champions Trophy in China, scoorde twee keer, werd topscorer van het toernooi met vijf treffers en uitgeroepen tot best rising player. In 2019 volgden zeges in de FIH Pro League en de EK. Met haar club Amsterdam won ze de landstitel én Europa Cup.
Het kon allemaal niet mooier voor de snelle, balvaardige hockeyster. Marijn Veen (23) zegt echter: ‘Ik ben niet zo overtuigd van eigen kunnen en denk al gauw dat anderen beter zijn. Ja, ik ben bescheiden, maar dat is toch goed?’
Die doelpunten bij haar debuut? ‘Ik stond twee keer op de goede plek.’ Best rising player? ‘Ik had meer kunnen brengen, dat toernooi.’ Winst in de Pro League? ‘Niet mijn beste wedstrijden, al was ik dat finaleweekeinde wel weer in vorm.’
Het is ook niet al goud dat blinkt. Aan die roes kwam voor de studente psychologie, die opgroeide bij Kampong en in 2017 de overstap naar Amsterdam maakte, in september 2019 een einde. Ze werd in haar auto van achteren aangereden. Wat aanvankelijk leek mee te vallen, bleek toch een hersenschudding. Sindsdien speelde ze geen wedstrijd meer. Soms ging het twee weken goed, kreeg ze vervolgens toch weer last. ‘Dat is mentaal verschrikkelijk. Je gaat jezelf druk opleggen, wil zo snel mogelijk terugkomen. De arts zei dat piekeren nu juist het slechtste is wat je kunt doen. Pas toen ik het echt kon loslaten, kwam de vooruitgang.’
=====================
‘Het is niet al goud dat blinkt.’
=====================
Al paste het allemaal niet in haar ‘Road to Tokyo’, ze is nu weer op de weg terug. ‘Klinkt misschien als een cliché, maar deze ervaring maakt me sterker. Dit gaat me helpen. Het wordt een zwaar jaar en bij élke training zal ik blij zijn dat ik het weer kan.’
Dafne Schippers neemt alleen het goede mee
Daags voor de FBK Games in Hengelo, in juni 2019, sprak Dafne Schippers het terugvinden van dat gevoel dat er ooit was. In 2015 vooral, toen ze de wereld verbaasde met wereldgoud op de 200 meter in die fabuleuze 21,63 seconden. Gevraagd naar wát ze zich herinnerde van het gevoel in die race, zei ze, lachend: ‘Vooral de pijn in de benen, bij het uitkomen van de bocht al.’
Hoe ver de zoektocht van 2019 nu precies reikte, blijft onduidelijk. De piek moest eind september komen, tijdens de WK in Doha. ‘Ik voelde me weer goed en op het niveau waar ik wilde zijn,’ zegt ze. Ze sprintte ook naar een finaleplek op de 100 meter, maar trok zich terug vanwege een liesblessure.
Pechjaar 2019 begon al in februari na een val van de trap bij haar thuis. Ondanks rugklachten pakte ze kort daarna toch zilver (60 meter) tijdens de EK-indoor, begin maart. En ze had een sterke opening van het buitenseizoen in Hengelo (100 meter in 11,06). ‘Een stap in de goede richting. Vroeg in het seizoen die tijd lopen voelde goed. Maar die rugblessure bleef maar opspelen waardoor ik daarna niet de progressie kon maken die je normaal gesproken ziet.’
Doha bracht haar uiteindelijk niks. Geen finale op de 100 meter dus en ook kon ze haar wereldtitel op de 200 meter (Londen 2017) niet verdedigen. Het risico óp een zware blessure was te groot. ‘Uiteindelijk zijn de Olympische Spelen toch mijn grote doel.’
Ze kijkt liever vooruit, terugblikken op het jaar-dat-was vindt Dafne Schippers nooit fijn. ‘Ik ben niet iemand die te lang blijft hangen bij prestaties en teleurstellingen.’ De tranen van Doha zijn geplengd. Ze neemt het goede van 2019 mee, laat al het andere achter zich. Stap voor stap op weg naar Tokio, denkend aan de pijn van Beijing.
Hoe ze nu de trap afloopt? ‘Gewoon zoals altijd,’ zegt ze lachend. ‘Misschien iets voorzichtiger.’
=====================
‘Ik ben niet iemand die te lang blijft hangen bij prestaties en teleurstellingen.’
=====================
Tekst: Pim van Esschoten
Foto’s: Ankie Hogewind / Fotostudio Red Green Blue